Ricorde che a Nadàl de tant tènp fa
la néo l’avea senpre sbianchedà,

un frét da ciaparse su i diaolìn
el fovo l’ardea senpre sul larìn.

I fior de giazh su par le finestre,
la bròsa sui mur e sule cuèrte.

Quel dì se levea su ‘na scianta prima
‘na corsa par rivar so la cusina,

me mare la laoréa tuta la nót
a pareciàr el presepio col pezhót.

Sula pónta na stela de cartón
do angeli de pèzha a pendolón,

caramele, cuinzhe e mandarin
do candele co’ ‘na scianta de stopin.

Sót con póc de muscio e ‘n sciant de paia
l’era Gesù Bambin co la faméia,

manchéa la vaca e anca el musatèl,
ma no ‘l avarìa canbià con un pì bèl.

Paréa che fusse an dì de primavera
intiepidìa la casa sta atmosfera.

Adès Nadàl le tut canbià
pì che ‘na festa santa, el par en gran marcà,

tuti che cór, no i sa pì che compràr
borse, sachét, pachetìn da regalàr.

Le tut che sluss con tanti bei color
le case bele e calde, ma fret entro tél cór.

Luciano Argenta